Vorige week bereikte ons het trieste bericht dat op 72-jarige leeftijd Marinus de Wit van ons is heengegaan. Een groot gemis voor zijn partner, familie en naasten. W.V.V.’34 verliest een trouwe supporter en een fanatieke oud-speler. Bij W.V.V.’34 heeft Marinus in 1987 de zilveren speld ontvangen en in 2002 de gouden speld. Afgelopen jaar was hij zelfs 60 jaar lid van onze vereniging.
In de tijd dat Marinus jong was mocht je pas op 12-jarige leeftijd beginnen met voetbal. Hij is vanaf dat moment spelend lid geweest en gestopt met spelen op 3 mei 2011. Daarna is hij als kritische supporter langs de lijn, als lid van de Club van Honderd en van de Papierboys altijd betrokken en actief geweest bij W.V.V.’34. Marinus was een groen-geel man in hart en nieren. Dit getuige ook zijn gedachtenisprentje, waarop de kleuren groen en geel zijn foto omlijsten.
Marinus op deze elftal-foto, staand de tweede van rechts.
Zijn carrière bij de senioren begon in 1969 toen hij voor het eerst aantrad in het 1e elftal. Een fotoalbum uit die tijd laat vele afbeeldingen zien van Marinus als centrale verdediger. Hij was een van de beste voorstoppers die W.V.V.’34 gekend heeft, een blok in de defensie, waar menig tegenstander niet langs heen wist te komen. Hij kreeg een opdracht van de trainer en voerde dat altijd moeiteloos uit. Een mooi moment was er in een wedstrijd tegen Heracles. Hans Polko voetbalde daar net en Marinus kreeg tijdens een oefenwedstrijd de opdracht om Polko uit te schakelen. Dat deed hij! Marinus had Polko volledig in de tuk. Of bij een wedstrijd tegen de Bon Boys: daar was een gigantisch goede linksbuiten die ook met zijn mondwerk goed kon. Dat deerde Marinus niets. Marinus kon tegenstanders altijd goed intimideren en werd ook daar de mentale winnaar. De linksbuiten van Bon Boys droop af met een nederlaag aan de broek.
In zijn jaren in het eerste elftal heeft hij vele trainers versleten: ter Beek, Zwierink, Otten, Hummelink, Rensen en Verdriet. Onder Hummelink werd hij een tijd niet opgesteld in de basis, daar was hij het niet mee eens, hij heeft toen overwogen over te stappen naar de buren in Bentelo. Het is er gelukkig niet van gekomen en later heeft hij zelfs een aanbod van VV Haaksbergen om in de Hoofdklasse te gaan voetballen afgeslagen. Hij bleef W.V.V.’34 trouw.
Zijn voetballoopbaan is groots: 7 kampioenschappen met seniorenelftallen sieren zijn erelijst. In 1976 en 1977 werd Marinus met het 1e elftal twee seizoenen achter elkaar kampioen; in twee jaar tijd van de 2e klasse TVB naar de 4e klasse KNVB. Het was toen voor het eerst dat W.V.V.’34 in de KNVB-competitie ging spelen. In het 2e elftal heeft hij twee kampioenschappen meegemaakt; in 1981 promoveerden ze daardoor zelfs van de reserve 1e klasse TVB naar de reserve 3e klasse KNVB. Vervolgens ging hij naar het 5e en ook daar werd hij één keer kampioen. De laatste jaren van zijn actieve carrière speelde hij bij W.V.V’.’34 7 en ook daar werd hij twee keer kampioen. Het is dus groots en duidelijk: Marinus heeft op menig kampioenskar door Hengevelde gereden.
Ook buiten de wedstrijden om valt er genoeg te vertellen over Marinus, een paar mooie anekdotes die verteld worden door zijn oud-teamgenoten:
- Marinus had onder trainer Rensen de volgende overtuiging: ‘Wieleu mot met witte shirts voetballen. Dan liekt wie völle grotter dan oonze tegenstaander’. Hij wou graag imponeren.
- Marinus had met 2 medespelers een meningsverschil tijdens de wedstrijd. Hij was het er duidelijk niet mee eens en was zo kwaad dat hij zijn schoenen uitgooide en het veld af liep. De scheidsrechter stopte vervolgens de wedstrijd en wou niet eerder vervolgen dan als Marinus terug op het veld was met zijn schoenen aan. Het duurde even… maar uiteindelijk koos Marinus toch eieren voor zijn geld en werd de wedstrijd uitgespeeld MET Marinus.
- Tijdens een wedstrijdbespreking voor een wedstrijd van het 1e elftal had een van zijn trainers de bekende gele en rode poppetjes geplaatst op het bord. De opstelling werd nagebootst en een voorbeeldsituatie werd uitgebeeld en toegelicht door de trainer. Marinus schoof prompt zijn stoel naar achter, liep naar het bord toe en zei tegen de trainer: ‘DIT KAN NIET’ en hij pakte het poppetje dat hij zelf was en zette dit poppetje voor de spits. ‘De spits krijgt namelijk geen bal vandaag’. Dit was de humor van Marinus en de overtuiging dat hij gewoon niemand langs zijn verdediging liet gaan.
- In de 70-er jaren deed zijn team mee aan een toernooi in Duitsland. De vrouwen mochten mee en het was een geweldig weekend. Een gedeelte van de delegatie van W.V.V.’34 moest buiten slapen en een deel binnen, zo ging dat destijds. Marinus was de ochtend daar dan ook heel vroeg wakker en ging in die vroege ochtend op zoek naar een kroeg, want hij had dorst. Hij heeft duidelijk geen Duitse vrienden gemaakt toen hij in zijn zoektocht naar een kroeg in zijn beste Duits op straat vroeg: ‘Wo ist hier der Krieg?’
Een echte W.V.V.-man, met voetbal als grootste hobby, is van ons heengegaan. Namens het bestuur, leden, ereleden, leden van vedienste en vrijwilligers van W.V.V.’34 wensen wij Marja, Maaike en Wilfried, Stefan en Simone en de kinderen en naaste familie veel sterke met dit verlies.
Bestuur W.V.V.’34
